روز جهانی مبارزه با سرطان-۴ Feb.

در آغاز قرن 20، سرطان هشتمین عامل ایجاد کننده مرگ و میر بود. بیماریهای عفونی با پنومونی ، آنفلانزا، سل و بیماریهای گوارشی که عامل یک سوم مرگ و میرها بودند شناخته می شدند. امید به زندگی 49 سال بود. اما با پیشرفت قرن، مردم تا سنین بالاتر زنده ماندند و بیماریهای غیر عفونی مزمن شایعتر شدند، تا آنجا که در اواسط قرن 20 عوامل ایجاد کننده مرگ و میر بیماریهای قلبی ، سرطان و سکته بودند.

در اوایل قرن، موارد مطالعاتی سرطان ریه برای نشان دادن به دانشجویان رشته پزشکی چنان نادر بود که مشاهده مجدد در طول دوره فعالیت های پزشکی بعید بود. با این حال ، در دهه 1740، سرطان ریه کاملاً شایع شد(Weinberg, 1996). در نتیجه این تغییرات در عوامل مرگ و میر ،تغییرات مهم در سیاست بهداشت ملی آغاز شد.  

At the beginning of the 20th century, cancer was eight among the leading causes of death. Infectious diseases were prominent, with pneumonia, influenza, tuberculosis, and gastrointestinal diseases being responsible for one-third of all deaths. Life expectancy at birth was 49 years. As the century progressed, however, people survived to older ages and chronic noninfectious diseases became much more common, such that by the middle of the century, the leading causes of death were heart disease, cancer, and stroke.

At the beginning of the century, cases of lung cancer was so rare that it was shown to medical students as a condition that the students were unlikely to see again during their medical practices. By the 1940s, however, lung cancer was becoming quite common (Weinberg, 1996). As a result of these changes in the causes of mortality, important changes in national health policy began to take place.

Ref: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/

ترجمه و تدوین:

مهندس نفیسه مهدویان- مرکز بهداشت و سلامت- دبیرخانه HSE دانشگاه تهران